Dijitalleşmenin gün geçtikçe artan kondisyonuna karşı durmaya çalışmak sanırım yalnızca inzivaya çekilme kanısı içerisinde olanların sav edebileceği ve uygulayabileceği bir şey. Hem iş hem de eğitim alanında daima bağlantı halinde olunması yani bir bakıma daima akışkan bir bilgi transferi elbet gerekli ve kaçınılmaz bir durum. Bu sistemde devletin kıymetli adımlar atması gerekiyordu ve birtakım alanlarda hakikaten kıymetli işler başarıldı. Dijitalleşme kısmına biraz orta vererek sanata geçmek istiyorum.
Bu yıl sevgili Doç. Dr. İbrahim Sarıtaş ve Dr. Işkın Özbulduk Kılıç’ın davetlisi olarak Ulusal Eğitim Bakanlığının Cumhuriyete Yanlışsız tiyatro oyununu İzmir’de izleme fırsatı buldum. Beni davet eden her iki kişi de “gerçekten beğendin mi? Çekinmeden fikrini söyle” diye beni hayli sıkıştırdılar. Buradan da söylediklerimi ve düşündüklerimi okuyuculara da iletmek isterim. Cumhuriyete Hakikat tiyatro oyunu o kadar etkileyici ki oyundan sonra “karşındaki insanların rol yaptığını bile bile insan neden duygulanıp, gözü dolar ki?” dedim. Şöyle ki, oyunun temel tasası Cumhuriyetin 100. Yılını kuruluş basamakları ve kahramanlıklar, zorluklar ile anlatmak olsa da kıssanın çatısı bir öğrenci ve öğretmen üzerinden oluşuyor. Millî Eğitim Bakanlığı vatan sevgisini aşılarken birebir vakitte çocukları es geçmemişti. İzlediğim salondaki izleyicilerin büyük çoğunluğu öğrencilerden oluşuyordu. Oyundaki Mehmet Akif’in İstiklal Marşını okuduğu sahnede o küçük diye gördüğümüz çocukların ülke sevgilerindeki devleşen sesleri ve dik duruşları hala hatırımda… Oyunun sonunda dakikalarca alkış sesleri kesilmedi. Hoş senaryo ve âlâ oyuncular eşleşince sanırım resital denilen şey oluyormuş. Bunu da bize Millî Eğitim Bakanlığı ve oyun ekibi yaşattı.
Artık irtibat sürecinde “mesajı ilettim, olay tamamdır” anlayışı çok gerilerde kaldı. Bu türlü diyorum lakin devlet üzerinden yapılan işlerde bazen bunu hala görüyoruz maalesef. Bu açıdan baktığımızda hem Cumhuriyete Hakikat oyunu hem de Velivizyon projesi dikkate bedel iki çalışma olarak karşımıza çıkıyor. Çocuklar, gençler, yetişkinler, veliler her ne dersek ne sınıflandırma yaparsak yapalım yolumuz dijital medyaya düşüyor. Bilhassa Youtube’a girmeyen kalmadı üzere bir şey. Bir formda beşerler oradan bilgi ediniyor, bir şeyler öğreniyor ya da eğlenceli vakit geçiriyor. Bu türlü bir platformu devletin boş bırakmaması gerekiyordu ki bu konuda Millî Eğitim Bakanlığı Velivizyon projesi ile hem velileri hem de öğrencileri yakalıyor. Bir pedagog değilim, o nedenle olayı irtibat süreçleri çerçevesinde ele alacağım. 25 kısımlık Aile dizisi değerli bildiriler ve karakterler içeriyor. Senaryonun akıcılığı ve oyunculukların akışı da şahane nitekim. Buradaki oyuncuları Cumhuriyete Yanlışsız oyununda da izlediğim için rol ne olursa olsun hepsinin altından kalkan bir grubun olduğunu görmek mümkün. Oyunculardan kimileri; Nevra Serezli, Zihni Göktay, Volkan Severcan, Ziya Kürküt, Zühal Yalçın. Bildiriler çok açık ve net olmasının yanı sıra “bakın bunu ileti vermek için yapıyoruz” diyerek gözünüze sokulan bir anlayış yok. Karakterler çok gündelik hayattan oluşurken kıssa de çok doğal ilerliyor. Bir oturuşta yaklaşık 10 kısım izledim. Geriye kalan kısımları de orta ara izleyerek tamamladım.
Bu stil sanatın ve dijitalleşmenin içinde olduğu projelerin devletin birçok alanı için gerekli. Unutmamak gerek bağlantıda boşluk bırakırsanız birileri doldurur. Artık Youtube’u yahut öteki dijital medya platformlarını hakir görme devrenin devlet nezdinde de bitmesi gerekiyor. Velivizyon üzere projelerin artması kamusal yayıncılık anlayışını da canlandırabilir. Her kişinin yahut kümenin kendilerine nazaran gerçek belirlediği bu bağlantı çağında kesinlikle devletin yetkili kurumları da yerini almalı ve yanlışsız anlayışı kitlelere iletmeli.
