KELİMELERLE şaşırtmayı severdi.
Bu onun için dikkat çekmenin bir tekniğiydi de…
Ne vakit beyinlerimiz uyuşmaya başlasa yahut aküyü yakacak üzere olsak üzerinde ittifak etmekte zorlanacağımız nüanslar barındıran sözler atardı önümüze… Ortalık toz duman olurdu tabi.
Çayını yudumlarken meydana gelen hararetli durumdan pek bir keyiflenirdi.
Belirli bir mühlet hiç müdahale etmez içimizdekileri boşaltmamızı beklerdi. Bu ise bir nevi beyin jimnastiğine fırsat tanımak demekti.
…
BİLDİĞİMİZİ sandığımız kaç kavramları aslında bilmediğimizi ve çokça çuvalladığımızı acı içinde görürdük. Mahcup olurduk.
Öncesinde aslını astarını bilmediğimiz, ötesine berisine vakıf olmadığımız birçok kavramları, sözleri harmanda buğday savurur üzere uygun rüzgâr bulduğumuzda savurduğumuzu teessürle idrak ederdik.
Bir kezinde “Şek, kuşku, tereddüt ve reyb” ortasında ne üzere incelikler olduğunu sormuştu da hepimiz birden rezil olmuştuk. Oysaki çoğumuz bu dört kavramı birbirinin yerine bazen de tıpkı cümle içinde tek manası varmış üzere hiç itina göstermeden kullanıyormuşuz.
Yine bir öteki sohbette “Kervan ve katar” ne demek demişti de tıpkı yüz kızarıklığı ile karşılaşmıştı.
…
BUGÜN kelam yeniden harlanmış, muhabbet demini almıştı ki, “Erenler, kulak isterim” diye ünlemişti.
Sessizlik talebinde bulunmak demekti bu onun için.
Kulak kesildik tabi.
Bir müddet sessizliği dinledikten sonra “Ürker misiniz, korkar mısınız?” deyiverdi.
Bu iki kavramı her birimizden cümle içinde kullanmamız istedi.
Belli ki, varmak istediği bir yer, öğrenmemizi istediği ince bir yarım vardı yeniden.
Hepimiz tekeri çamura saplanmış bir otomobil üzere patinaj yapmaya başlayınca “Size bir ipucu vereyim” diyerek şu cümleyi söyledi: “Görülenden ürkülür, görülmeyenden korkulur.”
Zaman vakit ortalığı velveleye vermek için şaşırtmayı amaçlayan hakikat üzere görünen yanlış yargıları önümüze atardı. Bu sebeple söyleneni mantıksal örgü ile tartmaya mecbur kalırdık.
Dişe dokunur bir fikir üreten çıkamadı aramızdan…
Pes etmeye ramak kalmıştı ki, ikinci ipucu sayılabilecek lakin emin olamadığımız öteki önermesini lisana getirdi: “Ürkmek hayvana, korkmak beşere mahsustur.”
…
ZOR sınavlardı bunlar, o denli tatlı tatlı anlattığıma bakmayın.
Debelenirdik, terlerdik.
Savunamadığımız açıklamalar getirdiğimiz vakit karşı fikirlerin altında ezilirdik.
O sebeple lisan bilgisine sahip olmak, etimolojik seyre vakıf olmak, kazanılan yeni ve kaybedilen eski manalara hakimiyet gerekirdi.
Ve sonunda kesinlikle büyük kitabımızdan örnekleme yapmamız gerekirdi ki, bu bizim için başlı başına zahmetli bir işti.
…
ARKADAŞLARIMIZ dökülmeye başlardı döktürüyorum derken.
Bu riski göze alamadığımız vakit ortaya işe yarayışlı bir şeyler çıkmıyordu.
Ürkme sıkıntısına pek giren olmadı daha çok korkma üzerinde fikirler gelmeye başladı.
Karanlıktan korkarım diyen olduğu üzere yalnızlığı lisana getirenler oldu. Bir arkadaş bağlanmaktan ve terk edilmekten dem vurdu. Bir diğeri başarısızlığı öne sürdü.
Sorumluluktan korkarım diyen oldu. Ölmeyi en büyük korkusu olarak tanım edenler çoğunluktaydı. Kaybetmekten, kendisi olamamaktan, kendi gerçeğine ulaşamamaktan, potansiyelini açığa çıkaramamaktan, kaybetmekten, kayıplar yaşamaktan korktuğunu cümle içinde kullananlar oldu. Biri meçhullüğü en büyük korkusu olarak tabir ederken bir diğeri cehaletten ve sefaletten korktuğunu itiraf etti. Dostların sırt çevirmesinden, ailesi tarafından anlaşılmamaktan, öcüden, palavradan, iftiradan, evlilikten, üzülmekten, dehşetin kendisinden korkanlar çıktı ortamızdan. İçimizdeki en babayiğit görünen iğneden ve kan görmekten korktuğunu söylemişti ki, hepimiz şaşırmıştık.
Aklımda kaldığı kadarıyla en değişik bulunan iki endişe uyumak ve gök gürültüsü olarak kayda geçmişti.
…
DAVRANIŞ biçimlerini değiştiren dehşetin enva-i çeşidine sahipmişiz. Orada birbirimizi daha yakından tanımıştık.
Psikologların lisana getirdiği endişenin tipleri ve bunlara karşı donakalmak, kaçmak yahut üstüne gitmek üzere açıklamaları içeren hazır datalardan hareket etmemize usta müsaade vermediğinden sıkıntıyı kendimiz üzerinden tanım etmemiz gerekiyordu.
Korkunun doğurduğu ani gelişen ve sıçrama ile şaşkınlığa sebep olan hissimiz olan ürkme konusuna hiç girilemedi.
Bu durumda ürkmek mi, korkmak mı sualine çoğunluk korkmak demiş olduk fakat başkasını de ötelememeli, üzerinde düşünülmeli.
Ya Selâm.
