CEBİNDEN ihtimamlı ve yavaş hareketlerle çıkarıp elime uzatmıştı.
Tereddütlü bakışlarımı gördüğünde “Açabilirsin, çekinme” dedi. Açtım.
Son yazdığı şiir olduğunu belirtti fakat defterden kopartılan bu yaprak öylesine eskiydi ki birinci anda inanamamıştım.
“Yok yahu eski bu” dedim. “Yaprak eski lakin şiir yeni” demişti.
On sene önce başladığı üç dizelik şiiri yeni bitmiş meğerse.
Eskiyle yeni bir ortadaydı yani.
…
OKUMAMI istemişti. Birinci bana gösteriyordu.
İyi bir şair olduğunu sanırım bir tek ben biliyordum çünkü hiçbir yerde yayınlamıyordu.
Dost ortamlarında da açığa çıkarmıyordu. Bu sebeple o buna itiraz etse de kendisine “Şiirlerini saklayan şair” diyordum.
“Saklasam sana gösterir miyim avcı” diyordu cevaben.
Bu diyalog tekrar eksiksiz tekrar edilmişti. Çünkü bu yıllardır bizim repliğimiz olmuştu.
…
“ACININ KALBİ” ismini taşıyordu şiir.
Sebebini tam kestiremiyorum lakin isminden olsa gerek şiiri çabucak okuyamadım.
Yanımızdaki banka oturup denizi seyretmeye başladık.
Geçen şilepleri izledik, gözlerimizle gemileri takip ettik. Dalışlar yapıp yine havalanan martılara selam çaktık. Lafı oraya buraya çekiştirdik. Havadan, sudan, sıcaktan ve nemden bahsettik.
Ben pek alakası olmasa da daima döküp yenilemek zorundan kaldığım konutta nemlenen tuzdan bahsettim uzun uzun.
Bu duruma ne kadar hudut olduğumu izah etmeye çalıştım.
Bu kez o bana sonlandı. “Avcı neden okumuyorsun şiiri. Ben bunu sana ne heyecanlar taşıyarak getirdim yılın bu en sıcak gününde” diye çıkışıyordu.
Haklıydı.
Gerçekten bu sıcakta dışarı çıkmak pek akıl kârı sayılmazdı lakin dost elinden gel olursa Neşet Ertaş’ın dediği üzere durulmazdı.
Duramamış gelmiştim işte ancak bu sıcakta gördüğüm muamele reva mıydı?
Güneş ışınlarının derimize bıçak üzere saplandığı şu günde yapılacak iş miydi bu Allah aşkına?
Hadi vilayetle gösterecek akşam serinliğinin ne kabahati vardı? Gecenin melteminde daha keyifli bir paylaşım olmaz mıydı mesela?
Olurdu bana nazaran hem de çok hoş olurdu.
Bir keresinde ağzımdan “Söz avcısı olmayı severim” formunda bir lakırdı döküldü diye bu sıcakta hesabı benim mi ödemem gerekiyor illa?
…
MARUZ kaldığım ruhsal baskının tazyiki yüksekti.
Kaçarı yoktu belirli ki.
Alnımın boncuk boncuk terlemesine, güneşli günde olağan gözlük takamayışıma filan hiç aldırış etmiyordu. İlla okunacaktı.
Okudum bende çar naçar.
…
DİZLERİMİN bağı çözüldü.
Nefesim daraldı, gözüm kararır üzere oldu.
Başımın döndüğünü belirli etmemeye çalışarak boğazımı konuşmak için temizliyormuş üzere yapsam da durumu kurtaramıyordum.
“Bir öteki vakit konuşalım mı?” teklifinde bulunsam kesin beni dostlar künyesinden çıkarırdı.
İşin aslı şu ki; söyleyebilecek bir kelamım bile yoktu.
Acıyı keskin bıçaktan daha keskin anlatmak koşul mıydı?
Birileriyle iddialaşmış yahut yemin mi etmişti?
Bu tesirli zehrin insanın kalbi dahil tüm hücrelerine saniyesinde hamle edeceğini bilmiyor olabilir miydi? Hayır.
O vakit bu neyin nesiydi, ne dönüyordu burada?
Aklımdan geçen bu kanıları alenen söyleyemezdim. Kırılırdı. Onun kırılmasını hiç istemezdim ancak ben de bir beşerim.
Bir kapasitem, bir istiap miktarım var değil mi?
Daha fazla bekletmeyi göze alamayarak tek bir cümle kurmaya niyet ettim ve gözlerine acılı bir kıvranışla bakarak “Acının kalbi var da avcının yok mu imanım?” dedim.
Duraladı.
“Tam anladım, gece konuşuruz” diyerek elimden alıp gitti.
Gece konuştuk mu pekala derseniz evet, konuştuk.
Belki bir gün anlatırım.
Ya Selâm.
Kaynak: https://www.istiklal.com.tr/siirlerini-saklayan-sair
